Louis Dufort studeerde af in electoacoustische composities in Montréal Nu verdoet hij zijn tijd met componeren voor Marie Chouinard contemporary dance company, zijn werk bij ‘the artistic committee of ACREQ,’ en het creëren van hybride en ongebreidelde muzikale experimenten.
Ondertussen ben ik in de lectuur gedoken, ik ken te weinig van de electroacoustiek om er echt iets zinnig over te zeggen. Ik ben op zoek van waar het vandaan komt, en wat de doelstellingen zijn van het genre. Als iemand me met informatie kan helpen. Het is de bedoeling dat ik hier een klein artikeltje rond ga breien.
‘A work that makes use of continuous discontuity’ dit zou de leidraad zijn van Transit, de eerste compositie op Connexion, daterend uit 1998. Wat maak je op uit zoiets. Het is discontinu: de structuur lijkt onlogisch, discontinu te zijn. Het stopt steeds op zeer agressieve manier. Ten tweede zou er continuïteit in die discontinuïteit te vinden zijn: een zelfde geluid lijkt steeds terug te keren, maar telkens gemanipuleerd, telkens is gebruik gemaakt van verschillende filters, etc. Verder in het stuk, de discontinuïteit laat immers alles toe, komen er nog andere geluiden, bijvoorbeeld stemmen bij.
Pointe-aux-Trembles (1996) is eerder een rustig stuk, waar stilten, of schijnbare stilten een groot aandeel in hebben.
Zénith (1999) ‘the fromal expansion of form’ zoals Louis Dufort het uitdrukt, lijkt organische te zijn dan bijvoorbeeld Transit. Het geluid zwelt aan, en kwijnt weer weg tot een ander zijn plaats terug inneemt, een geleidelijke expansie van geluid, niet abrupt zoals in Transit. Electroacoustische ambient.
Décap (2000), een compositie voor de choreografie ‘A Study for wrists and ankles’ van Marie Chouinard. Dit is veruit het agressiefste stuk dat me soms aan John Zorns project ‘God’ doet denken. Even komt er een stuk in waarvan drum’n bass één van de belangrijkste invloeden lijkt te zijn.