Biologische en kosmische oersoep.
Oersoep. Erik Nyström laat je luisteren naar het moment waarop leven vorm begint te krijgen. Naast de evolutie van klank en ruimte staat de genesis en afbraak van textuur centraal op Morphogenèse. Oersoep dus waarin geluiden rondschieten of clusters vormen en dan weer wegspatten als ze bij elkaar in de buurt komen. Een levendige mêlee die zoekt naar het moment waarop ze muzikaal wordt.
Nyströms zeer nauwgezette verkenningen vind je op het raakvlak van fieldrecordings en gecomponeerde elektronische muziek. Diepzeegeluid, zoals gekend van Jana Winderen, krijgt een compagnon in geluidkunstige exercities die raakvlakken kennen met Jacob Kirkegaard en Thomas Ankersmit. Denk: borrelen en pruttelen op biologische schaal versus Buchla-achtige sinusgolven en hypertechnologische patronen als next level minimale muziek.
Wat chaotisch en complex zou kunnen zijn, wordt in Nyströms handen verbazingwekkend behapbaar. Onder de pulserende zeespiegeloppervlakte en zeer zeker ook tot (intergalactisch) ver daarboven openen zich klankwerelden die ook voor de componist ontontgonnen terrein lijken te zijn. Alsof hij zelf verrast wordt door een plots opstekende onderzeewind, een spuitende geiser of een enorme imploderende gasreusster.
Alles kan nog in de primordiale toestand waarin Nyström componeert. Hij verwacht het onverwachte en schuwt gevaar niet, maar hij predikt zeker geen doem. Verandering is de enige continue constante in de vijf werken, die voortdurende beweging kennen. Netwerken ontstaan en verdwijnen, mutaties in flux zijn de modus operandi van deze levende muziek waarin harmonieuze synergie ontstaat uit anorganische elementen, als een groeiend klompje cellen dat zich in meerdere dimensies voortzet: organisch, biologisch én kosmisch.